Siostro

Są utwory, które wymykają się ze znanych ram, z szufladek, z ograniczeń gatunkowych. Interpretacja wtedy nie jest prosta, błądzi meandrami myśli, tropów, odniesień. To przypadek tego literackiego drobiazgu.
Bohaterka, zuch-dziewczyna, Zuszka, żyła w świecie miękkim i przyjaznym. Jej matką była studnia, ojcem dąb, wiatr babcią, wszędzie duch Leśmiana. Dobro i piękno, cisza i spokój. Nagle ciepła kobiecość spotkała zimną męskość, miękkość zetknęła się z kanciastością. Pojawił się Wiśnia, a Zuszka do niego jak ćma do ognia, jak ślepiec do światła, jak słabość do siły, jak pytanie do odpowiedzi. A co, jeśli ogień niszczy, słabość nie jest słabością, a pytanie powinno szukać innych odpowiedzi? Zuszka zapomniała, że "wszystko ma swój zacieniony brzeżek"...
Dla mnie sednem utworu jest refleksja na temat męskości i kobiecości. Czasem dopełniających się, czasem mocno skontrastowanych. Gdzie jest granica między bliskością a zatraceniem się? Kiedy powiedzieć "dość", by otulające ramiona nie zamieniły się w sidła? Kiedy cofnąć się, by nie zderzyć się z konstatacją: "bo mnie już nie ma, same okruszki zostały"?
Na szczęście są kobiety. Dziewczyna jak malina i cała gromada wiedźm, czyli mądrych kobiet, mądrych życiową mądrością, płynącą z porodów, złamanych serc, razów i uniesień. Są kwintesencją siostrzeństwa, trwania ramię w ramię, solidarności, tego "my przeciwko światu".
Ten utwór to poetycka proza, mieszanka realizmu z fantastyką i magią, językowa maestria, która zachwyca i zostawia z mądrością, że w życiu, które jest stratą, "siebie nie sposób stracić".

Są utwory, które wymykają się ze znanych ram, z szufladek, z ograniczeń gatunkowych. Interpretacja wtedy nie jest prosta, błądzi meandrami myśli, tropów, odniesień. To przypadek tego literackiego drobiazgu.
Bohaterka, zuch-dziewczyna, Zuszka, żyła w świecie miękkim i przyjaznym. Jej matką była studnia, ojcem dąb, wiatr babcią, wszędzie duch Leśmiana. Dobro i piękno, cisza i...

Jaga Słowińska po raz kolejny zabiera nas na łono onirycznej krainy otoczonej gęstym lasem, żeby utulić dobrym i mądrym słowem

👭 SIOSTRO 👭

Ile można zmieścić ma niespełna 70 stronach ? Autorce udało się tam wepchnąć całe życie. Jest to opowieść o wolności, którą prędzej czy później przychodzi nam dzielić z innymi, o własnych granicach i samoczuciu, aby to dzielenie wolności było dla nas komfortowe. Relacje Zuszki pokazują, że najbardziej czarujące, jak najbardziej czyste uczucia, mogą w swym nadmiarze nas splątać i zaprzeczyć temu, kim byliśmy jeszcze chwilę wcześniej.
Jest to też po części historia o stracie, przeżywaniu żałoby, a następne powolnym odzyskiwaniu własnego życia, które potrzebuje nas czujących i obecnych.
Wszystko to ubrane w piękne, liryczne metafory, osadzone w baśniowej, leśnej krainie, gdzie lekcje życia mieszają się z baśnią.

📝FABUŁA📝

Zuszka zwykła chodzić swoimi ścieżkami, za matkę mając głęboką studnię, za ojca - stary dąb , a podszepty wiatru hulajacego po pagórkach przed lasem nazywając babcią. Mimo że ścieżki Zuszki niepołączone z głównymi drogami innych, głównie prowadzą przez las, to tak się dzieję, że na jednej z nich spotyka Wiśnię . Później Malinę. I idzie w te relacje, pochłonięta, zauroczona, tracąc z oczu las, studnię, dąb, wiatr i siebie.

🙋🏻‍♀️DLA KOGO 🙋🏻‍♂️

Dla wielbicieli Czarnolasu i prozy Veroniki Mabardi🌿

Jaga Słowińska po raz kolejny zabiera nas na łono onirycznej krainy otoczonej gęstym lasem, żeby utulić dobrym i mądrym słowem

👭 SIOSTRO 👭

Ile można zmieścić ma niespełna 70 stronach ? Autorce udało się tam wepchnąć całe życie. Jest to opowieść o wolności, którą prędzej czy później przychodzi nam dzielić z innymi, o własnych granicach i samoczuciu, aby to dzielenie...

Ballada o smutnej wiśni.

Ballada o smutnej wiśni.

Jedna wielka podróż. Życie...
Czasami droga prowadzi przez szeroki trakt, a czasami kamienne i wąskie ścieżki. Tylko od nas zależy, którą uliczką podążymy. Każdego dnia stajemy przed wyborami i to one nadają rytm naszej melodii istnienia.

"Szło życie przez życie. Takie życie, co traci. Takie życie, co płacze i śmieje się. Szło życie przez życie, burzy pejzażyk. Skundolny, niechciany, a jednak po coś".

Osobiste przekonania nie zawsze są trwałe. Ludzie, których spotykamy mogą zrewidować naszą postawę, zainspirować do zmiany, wywołać wachlarz emocji, doprowadzić do zguby. Potykamy się, upadamy, podnosimy. Brniemy w tę historię doświadczania. Każdy szuka, ale nie każdy znajduje. Tak łatwo się zgubić.

Siła spokoju i pogodzenie się z ulotnością chwili wypływa z kart tej współczesnej ballady. Niesie ze sobą ogromny ładunek emocjonalny pomimo krótkiej formy i zachwyca nostalgią i przemijaniem.
Leniwe życie, w które wkrada się chaos. Miłość ta młodzieńcza, pełna pąsów i nadziei przynosi rozczarowanie "coś w Zuszce umarło, a dach który zbudował nad nią ze swoich ramion Wiśnia, zaczął ją uwierać".

Poetycka proza przenosi w świat bajkowy. Między słowami dzieje się magia. Dobro i zło. Życie i smierc. Piękno i umiłowanie do natury wybrzmiewa pośród pozornej ciszy lasu. Wędrówka do zakamarków ludzkich pragnień, ukrytych w zwyczajności. Zatrzymanie się nad przepaścią, zatopienie w otchłani niemocy, by odnaleźć siebie. Poczuć wolność. Porzucić lęk.

Autorka czaruje słowem, wzbudzając refleksje nad przemijającym życiem i nieuchronnością losu. Życie przyprószone pyłkiem czasu przywołuje wspomnienia.

Przepadniecie między stronami. Polecam bardzo!

Jedna wielka podróż. Życie...
Czasami droga prowadzi przez szeroki trakt, a czasami kamienne i wąskie ścieżki. Tylko od nas zależy, którą uliczką podążymy. Każdego dnia stajemy przed wyborami i to one nadają rytm naszej melodii istnienia.

"Szło życie przez życie. Takie życie, co traci. Takie życie, co płacze i śmieje się. Szło życie przez życie, burzy pejzażyk. Skundolny,...